बुधवार, २७ जुलै, २०११
कितनी बार समझाया , कितनी मर्तभा ठोकर खाई....
फिरभी भरोसा करना ऩही छोड़ोगे तुम.
ये दुनिया ऐसी नही जैसा तुम इसे देखते हो, मानते हो,
इसके कुछ अपने उसूल है जिसमें तुम ऩही समाते.
फिर भी न जाने कितने ख़्वाब लिये तुम इसमें जीते रहते हो.
थक ऩही जाते ये रोज क़ी मायूसिसे से????
तेरा ये जीने का सरूर रोज तुम्हे चेहरोंके समंदर में ढकेलटा है,
और लाके छोड़ देता हैउ वहीं किनारे जहाँ पे तुमने अपनी पहली सांस ली...
थक ऩही जाते रोज की सासोंसे????
क्यूँ करतेहो दुनियाँ बदलने की कोशिश, जबकि तुमने अपने आपको ऩही बदला इतने सालोंमें..
कितने साल बीत गये , न तुम बदले न चेहरे...
हाँ, लेकिन तुम्हें संभालने वाली अम्मा ज़रूर बूढ़ी हो गयी.
थक ऩही गये इस रुकावट से???? : अस्मित
गुरुवार, २१ जुलै, २०११
परत आलीये....!!!!
काही दिवसापासून सुरू असलेले मेंदूतील वादळ आज अचानकपणे शांत झाल.....
काय चालू होत,कसले एवढे विचार आणि त्यांचा त्रास काहीच समजत किंवा उमजत नव्ह्त...
घंटानाद झाल्यावर चहूकडे जसे तरंग विलोप पावतात आणि शांतता पसरते तसच झालय किंवा मलाच मी नक्की सापडलिये...
हूं...!!! तसच आहे...मला काय हव होत तेच मिळालय...
म्हणूनच हे समाधान अगदी हृदयापासून चेहर्या पर्यंत......
मी परत आलीये....!!!!
पूर्वीची नक्कीच नाही...नवीन जाणीव, नवी उमेद, नवी स्वप्न घेऊन....
पूर्ण होण्यासाठी....तुझ्यासाठी....तुझ्याकडेच!!!!!!
मंगळवार, १९ जुलै, २०११
कधीतरी स्वत:ला या गर्दीतून बाजूला करून त्रयस्थपणे बघाव..
माणसांच्या चेहर्यावरील ते निरनिराळे भाव; काळजीचे, त्रासाचे, प्रेमाचे, रागाचे, बेफिकीरीचे....
प्रत्येक क्षणाला बदलत जाणारे..नवीन अर्थ सांगणारे....
असंख्य माणसांची असंख्य भावविश्वे...
ते घट्ट धरून ठेवलेले हात आणि ती तुटू पाहणारी नाती...
क्षणाक्षणाला बदलणारी माणसे, का सजीव झालेले मुखवटे.....
काहीच कळेणास होत आणि आपलाच चेहरा धूसर होऊन जातो...
शेवटी उरत एक शरीर त्या गर्दीपैकिच एक
त्याला फक्त एकच काम 'बदलत राहण'....अगदी कंटाळा आला तरी....
...............माझ्या कॉफीचा कप आता रिकामा होत चाललाय आणि सभोवतालची गर्दीपण आपापल्या घरी पोहोचलीये..........
शुक्रवार, १ जुलै, २०११
तसेच प्रेमही निभावले असतेस तर...?
कधीतरी या शापित नात्याला अंकुरले असतेस तर....?
कित्येक दिवस घालवले तुझी वाट पाहण्यात
कधीतरी जाणीव पूर्वकसाद घातली असतीस तर...?
नेहमीच असे का होते?
लोहचुंबाकाच्या दोन समान ध्रुवान प्रमाणे आपण वेगळेच राहतो..
आणि दूर गेलो की कोणीतरी एक परत जवळ आकर्षून घेतो......
पण राधा कधी कृष्ण होत नाही.........
आणि मी नेहमी मीरेची जबाबदारी पार पाडत राहते.........
बस्स झाले रे हे आता...!!!
एकदाच... अशी जवळ घे...
कळु देत सार्यांना...तुझ्यात आणि माझ्यातली
अद्वैतता...!!!
-अस्मित