फेसबुकवर सतत लाइम लाइटमधे राहण्याकरिता काहीही लिहणार्‍या माणसांसाठी, ही एक विनोदी कविता??????
NO OFFENCE PLZ.........................

मला तुझी आठवण येते
तुला माझी येते का?
आज मी पिवळे बनियान घातलेय
तू लाल साडी घालतीस का?

केसात माळूनी गजरा,घरी माझ्या येतेस का?
दारात पाऊल का थबकले,
चपलेचा अंगठा तुटला का?

खुर्चिवर जरा बस ऐसपैस
तुझ्यासाठी कार्टून लाऊ का?
एकमेकांच्या डोळ्यात हरवत
आपण झुनका भाकर खायची का?

आज खूप रडावे वाटताय....???
घरी जाऊन डोळे पुसतेस का?
...............................................................................अस्मित

 

हाती जिच्या पाळण्याची दोरी
आज तीच पोळते आहे
वासनेच्या नजरस्पर्शांचे खेळ भोगत
सीता पोटातचं मरते आहे.....
.......................................अस्मित

 

दुस-यांचे तेज वाहता
स्वतःचा अंधार विसरलो
चांदण्यांच्या खडीसोबत
सावलीचा शाप बनलो
--------------अस्मित

मनांतून आमच्या जात नाही 'जात'
मुलींच्या आमच्या करतो आम्हीच घात

पोरींची छेड काढतो
'कुलदीपक' आमचा बहाद्दर
मुलीना पोटातच मारू
तुरुंगात गेलो तरी बेहत्तर

मुलीने जातीबाहेर लग्न केलं
बापा'तला 'पुरुष' दुखावला
पोटच्या पोरीवर बलात्कार करून
त्यांचा अहंकार सुखावला

मुलगी मेली तरी चालेल
'जात' मात्र जाऊ नये
पुरुष पुरुषांशी लग्न करतील
पण बायका सुखी होता कामा नये

मनांतून आमच्या जात नाही 'जात'
मुलींच्या आमच्या करतो आम्हीच घात
------------------------------अस्मित

कसे जन्मलो / कसे परत चाललो /
दैवाच्या हातचे प्यादे बनून राहिलो//

न मागितले देणे / न कधी नवस फेडले /
देवळाच्या दारी बाजार भावनांचा चाले //

देवा तुझी हि करणी / मना शाश्वत न केले /
कमळाच्या पाकळ्यात भ्रमरा घर कि हो दिले //

दरवेळी हेच घडे / मुका प्राणही गमावे /
अबीर गुलालाने येथे मळवट भरलेले //

मी पाही साऱ्याकडे / असा तिह्राइतपने /
माझ्याच लेखणीत चंद्रप्रकाशाचे सडे //

******************

सौजन्य :-
छायाचित्र : श्री.अमोल लोखंडे सर
छायाचित्रातील व्यक्ती : श्री.सुहास नाडगौडाजी
कवियत्री : अस्मित

माझ्या आजीच घर

माझ्या आजीच घर दोन माड्यांच,
बालपणाने जिथं जीवन अनुभवायच.

माझ्या आजीची तुळस रामप्रहरी नटलेली
दिवा उदबत्तीने तिची नजर उतरवलेली.

माझ्या आजीच्या गळ्यात कोकीळ वसलेला
साखरझोपेतून मग श्रीरंग उठलेला

माझ्या आजीचा पहिला घास गाईला
अमृताची चव तीच्या दूध तूप सायीला

माझ्या आजीच्या गवळणी दिवाळी पाडव्याला सजलेल्या
गोवर्धन उभा, पेँद्या मात्र नीजलेलाच

माझ्या आजीच्या गोधडीत आठवणी विणलेल्या
अहेवपण देऊन माझ बालपण हिरावून गेलेल्या
-अस्मित

I am in LOVE

आम्ही रोज भेटतो...

न चुकता एकमेकांशी गुजगोष्टी करतो.

प्रत्येकवेळेस काही सांगायचे असतेच असे नाही,

कदाचित जाणून घ्यायचे असते त्याच्याबद्दल बरेच काही...

कामात असला की तो हळूच ढगाआड लपतो

मी मात्र वाट पाहत समुद्रकिनारा गाठलेला असतो....

उचलून घेतो मग तो परत त्याच आवेगाने समुद्राला

त्याच्या उशिरा येण्याची सगळी कारणे मग खरीच वाटतात मनाला....

त्याच्या अमावस्येसारखा मलाही शाप अबोल्याचा

सोडून जाईल कुठे तो...???? त्याला उ:शाप शीतलतेचा......

अजूनही समजले नाही, त्याच शांत विचारी रूप खर की आवेगाने उत्कट होण....????

माझे पाय सदैव जमिनीवर

त्याच पूर्वेला मावळन...............

                                                   :- अस्मित

रोज मी नव्याने मरते

कारण मला जन्मायला "तू"

एवढेच "कारण" पुरते...!!!!

-अस्मित.

जन्म आणि मृत्यू, खेळ सारे खेळले.......

सरणावर असताना, जगण्याचे राग आळवले...!!

-अस्मित.

मीटिंग बाय द रिवर.

वाट पाहिली तुझी कोजागीरीच्या राती

जिथे नदीकिनारी सावल्यांचे हात हाती

वसाविला होता जिथे वचनांचा गाव

नजरांचे खेळ घेत अंतरीचा ठाव

       तू नाहिसच आली

       सांजसांध्येने साथ दिली

       उघडून कवाडे मनाची

       गुपितांनी तिची ओंजळ भरली

तिच्या गालांच्या रक्तिमाने तेव्हां सृष्टी सारी रंगली होती

कातरवेळ पण सूर्याच्या बाहूपाशात विरली होती

मीही फिरलो मागे अडवून अश्रूंचे कढ

म्हणालो " हे तर खुळे स्वप्न, इथे आत्म्याशिवाय सोबत कोण?"

:- अस्मित

[या कवितेचा नाव इंग्लीश असण्याचे कारण,

काल सकाळी ज़ी टीवी वरील "आइडिया जलसा" कार्यक्रमामधे

पंडित विश्वमोहन भट यांचे मोहन-वीणा वादन होते, त्यात त्यांनी "अ मीटिंग बाइ द रिवर" -कूडर आणि विश्वामोहन भट्ट या आल्बम मधील एक धून पेश केली होती.

कवितेला हे नाव समर्पक वाटले म्हणून.............

अश्याप्रकारे माझा बॅंगलुर मधील शेवटचा रविवार मस्त गेला.]

प्रत्येक हृदयाची एक कहाणी...आपल्यासारखीच

प्रत्येक ओठांवर तीच गाणी...आपल्यासारखीच

प्रत्येक नजर तेच बोलणारी...आपल्यासारखीच

प्रत्येक भाषा तेच सांगणारी...आपल्यासारखीच

- अस्मित

मृत्यू भेटला मला

विचारले कंटाळा कसा येत नाही तुला?

म्हणाला मी तर रोज आयुष्य मागतो

तूच जवळ घेत नाही मला- अस्मित

काल रातराणी उमलली माझ्या मनात

तुझ्या श्‍वासात चुकून माझे नाव आले होते का? - अस्मित

बस झाले तुला सारखे सारखे आठवने,

जिवंत असूनसुद्धा, गेल्या सारखे वागणे,

पुन्हा बेधुंद होणार मी

पुन्हा प्रेमात जगणार मी

बस झाली ती तारखा, वेळा आणि जागांची उजळणी

कातरवेळी वाहणारे डोळ्यातले पाणी,

पुन्हा विश्वास ठेवणार मी

पुन्हा प्रेमात जगणार मी

- अस्मित

आज पण कोणी आले नाही

आज पण माझा जोड-तानपुरा जुळला नाही.- अस्मित

तुझ्या आठवणीन मधे

स्पर्शाची आस

जसे, चहाच्या कपात

अधर-अमृताचा भास.......

तुझ्या भावनांनी

माझा आसमंत व्यापलेला,

"सोन क्षणांनी"

माझी शब्द कूस उजवलेला -अस्मित

हमे पूरा यकीन था,

आज चाँद जरुर निकलेगा...

आज मेरे मुहोब्बत की बरसी जो थी-अस्मित

थोडस बोलायच होत,

नाही नाही, खूप काही सांगायच होत.

जाईच्या फुलासारख तुझ्यासोबत बहरायच होत. :- अस्मित

"कविता"

कवितेवरची "कविता"

काल मला कविता भेटली

बसली होती फुरंगटून कोपर्‍यात कुठेतरी,

विचारले तिला काय झाले बाई तुला????

डोळ्यात पाणी आणून, थोडस रागवून

म्हणाली, "आणखी किती भावनांच ओझ बाळगू मी?"

"माझ्या भावना जाणून घेणार का कधी??"

हे ऐकून मीही विचारात पडले, म्हणाले कवितेला "खरच माझे चुकले."

माझ्या भावना व्यक्त करायला, शब्द शब्द जोडले,

त्यावर स्वल्पविराम, पुर्णविरामांची बंधने लादली..

"तुला" जन्माला घातले..

त्याच बंधनांचा आज तुला त्रास होतोय...

तू जन्माला आलीस की सगळे लोक तुला "त्यांचीच" समजायचे..

"किती छान", "वा वा", "अप्रतीम" या आणि अश्या अनेक शब्दांनी तुझी स्तुती करायचे...

पण ती स्तुती ही पुन्हा "शब्दंच" ना?

तू मुक्त,

तू स्वछंदी,

तू अपार,

तू निराकार,

आणि मी वेडी तुला बांधून ठेवायचा प्रयत्न करत होते...

आणि कविता " हसली..."

कारण.....?????? अस्मित

गले नही लगाओगे?????

जिंदगी मिली थी कल मुझको, मायूस पड़ी थी किनारे के पास

मुझे रोक के बोली " ज़रा ठेहरो. कुछ बातें सुनो मेरी".

मौत से तुम रोज रूबरू होते हो कभी मुझसे भी आके मिलो.

बचपन में मिला करते थे घंटो खेला करते थे,

बचपन बीत गया और हमारा साथ कम होता गया.

कभीकभी अपने गीतोंमें अपनी नज्मोंमें ढूंडते थे मुझे,

लेकिन अपने गले नही लगाया फिरभी.

अब मेरे जाने वक़्त आया हैं एक बार जाने से पहले गले नही लगाओगे????? अस्मित

नज़राना कबूल था.

चाँदनी रहती थी मेरे ख्वाबोंमें कभी,

हक़ीक़त को मेरा जलना पसंद था,

मेरी रातों को तेरी सिमटी हुई खामोशी का नज़राना कबूल था.

कल तक उम्मीद थी तुम्हारी मेरे होने की,

तुम्हारी सासोंने आज फासला तय कर दिया था,

मेरी सुलझी हुई राहोंको तुम्हारी बुझि हुई आखों का नज़राना कबूल था.

रात दुल्हन बनके मुझसे मिलने के लिए बेताब,

आज का दिन तुमसे बिछड़ने का जैसे एक जश्न था,

मेरी रूह को तुम्हारे पूरे होने का नज़राना कबूल था. : aasmit