तू आणि वादळ

खिडकीत उभे राहून वादळ झेलणारा तू..., तुझ्या मागे कुठेतरी उभी असलेली ती....

आणि दोघांमधे वाहत असलेली अनेक वर्ष......

दरवेळेस काही गोष्टी अपूर्ण ठेवल्याच पाहिजेत का?????

जीवनात पूर्णता ही कधीतरी हवीच की....

जे घडून गेल त्या बद्दल वाईट का वाटून घ्यायच...? जेव्हा थोपवता येत असताना हात मागे घेतले गेले.....

निर्णय स्वतःचेच, मग ते आता बोचू का लागले....?????

पुढे टाकलेल्या पावलाकडे मागे वळून का बघायच.....?

समोर उभ्या असलेल्या नवीन "ती" ला कधीच का नाही जवळ करायच....????

या पुढील तुज्या कविता कधीच अपूर्ण नसतील...

कारण तुझ्यावर येणारी वादळे "मी" अडवलेली असतील......: अस्मित

कान्हाच प्रेम कान्हाच दुरावा
कान्हा कान्हा करता देव माझ्यात उतरावा : Asmit

जन्म देऊन उपेक्षीली देवकी
प्रेम मिळून सुद्धा कान्हाची झोळि पोरकी.... asmit

प्रेम माझे जणू मीरेची साधकता,
जवळ नसले तरी आत्म्याची एकरूपता...Asmit

क्या कहूँ यारों,

क्या कहूँ यारों, आज मैने अपने आपको भीड़ मैं खो दिया..
क्या कहूँ यारों, आज मैने अपने को है पा लिया.

वो भीड़ भी क्या जिसका चेहरा हम ना बन सके,
वो महफ़िल भी क्या जिसका चिराग हम ना जला सके
न जाने किस तरह से अपने आपको बचाया हमने.

तनहा था हर एक शक्स फिर भी अपने को तराशे हुए रखता था,
ना जाने किसके इंतजार में थे सब, फूलोंसे सजाके रखा था....
वक़्त बीत गया ना कोई आया....फूलोंको बोतल में बंद करके रखा हमने.

झूमती हुई महफ़िल में, झूमते हुए उन हवाओंके साथ...
फिर कोई आवाज़ उठी और उन साहिल पे अपने आपको फिर खो दिया हमने.- अस्मित

काही नसत रे बाकी.....

काही नसत रे बाकी.....आईच्या उदरातून बाहेर पडल्यावर पहिल्यांदा रडतो ना, तेव्हां खरे आपण.....
दमछाक झाल्यावर हात पसरून उर भरून मोकळा श्‍वास घेतो ना, तेव्हां खरे आपण.....
भर पावसात तिच्या सोबत आइस क्रीम खाताना पाउस+आइस्क्रीम आणि तिचे ओठ या सगळ्यांची अशी एकत्रचव जेव्हां जिभेवर रेंगाळते तेव्हां खरे आपण.........
पहिल्या पगारातून मित्रांना घेऊन केलेली पार्टी, आणि घरी आल्यावर वडिलांनी दिलेली विश्‍वासपूर्ण घट्ट मिठी, त्या मिठीत असतो आपण.......
घरी यायला उशीर झाल्यावर, आईच्या नजरेच्या काळजीत असतो आपण......
हवेत उचलेल्या बाळाच्या हसण्यात असतो आपण...........
शेवटच्या क्षणी चेहर्‍या वरच्या समाधानात असतो आपण.....- अस्मित

तू, मी आणि आपले नाते.....

तू मित्र आहेस माझा पहिल्यांदा भेटलेला,
तू प्रियकर आहेस तलावा पाशी थांबलेला,
तू बहीण आहेस माझी सगळी गुपिते संभाळणारा,
तू भाऊ आहेस माझी रक्षा करणारा,
तू पिता आहेस काळजी करणारा,
तू आई आहेस चूक पदरात घालणारा,
तू नवरा आहेस मला पूर्णत्व देणारा.... :- अस्मित

अपने आप को हमेशा मुझसे छुपाए तुमने...
दूसरोंको पर्बत की उचईयाँ पार करने का होसला दिलाते रहे...
लेकिन खुद को समंदर की गहराइयों की तरह दूर रखा मुझसे.....
उस दिन याद है तुमको, बारिशमें भीगते हुए रो रहे थे तुम,
मैने कारण पूछा ; तो बोले "कुछ ऩही, बारिश का पानी आखोंमें उतर गया है"....
बाद मैं पता चला, मोड़ पे वो पेड़ बूढ़ा हो गया था......
एक सवाल पूछूँ? " बाबूजी की बरसी थी ना ?????
तुम्हारे बिस्तर पर उनका कोट मिला था सुबह, गीला था....बारिश के पानी से......
हमेशा सोचती हूँ के तुम्हारी नजमें इतनी तनहा क्यूँ थी....
तुम्हारी तनहाई मुझमें नही इनमें उतरा किया करती थी......
मैने तो तुम्हारी आहटोंको पढ़ना सीखा था.....
क़लम तुम्हारी आहटें जिया करती थी......
बड़ी कोशिश की, पर तुम्हारी रात का पिटारा कभी तुमने मेरे सामने खोला ही ऩही.....
और मेरी सारी रातें बुझे हुए तारोंसे जलाई मैने......अस्मित

कृष्ण सावळा , राधा गोरी...

गोड हि पावरी मुग्ध राधे परि

....................... पण या साऱ्यात ती कुठेय ? :
त्रिवेणी - अस्मित

जखमांच्या प्रदेशात बसलो
घेऊन मुठीत या जिवाला
उरले काही क्षण, थोडे तुला थोडे मला : अस्मित

तो क्या हुआ अगर मैने तुम्हारे लिये चांद तारे नही तोडे,
मेरी सांसे तो तुम्हे दी मैने,
क्या हुआ अगर तुम्हारी सेज फुलोन्से नही सजाई,
तुम्हारा सर सिने पे रखकर राते काटी मैने,
ताकी तुम अपने सपनोंको पुरा कर सको,
माना कि मैने तोह्फे मे कभी गेहने नही दिये,
लेकीन तुम्हारे रास्ते मे मुश्किले न आये इसलिये तुम्हारा रास्ता बना रहा..........
क्या हुआ अगर तुम्हारे लिये वक्त नही निकाल पाया ,
तुम्हारे लिये घर तो बनाया मैने....
क्या हुआ अगर तुम्हारे साथ नही हुं.....
तुम्हारा दिल तो संभाला मैने... आजतक और शायद हमेशा के लिये...!!!

-अस्मित