कॅलीडोस्कोप : ८
Breathing LIFE...................
प्रोत्साहन तर मिळाले पण पुढे काय….
शोध सुरु….
गुगल वर मिळेल ती माहिती शोधून काढली. दुर्दैवाने या आंतरजालावर अद्यावात माहिती उपलब्ध न झाल्याने आणि मी पाठवलेल्या पत्रांना कधीच उत्तर न आल्यामुळे थोडा वेळ वाया गेला.
अचानक, एक दिवस एका मित्राशी बोलत असताना माझा मार्ग मला सापडला.
माझ्या सुदैवाने (मित्राच्या दुर्दैवाने ) त्याच्या सोबत राहणारे त्याचे घर सोबती हि आर्ट ऑफ लिव्हिंगची ६ दिवसांची कार्यशाळा आमच्याच कार्यालयाच्या आवारात सुरु करणार होते.गंगा स्वतःच दारात आल्याने नुसते हातच नव्हे तर पूर्णपणे या अनुभवात स्वतःला झोकून दिले.
गेल्या महिन्यात (४ ते ९ फेब्रु. ) दरम्यान हि ६ दिवसांची कार्यशाळा संपन्न झाली.इथे मला अजून बरेच देवदूत भेटले. त्यातील महत्वाचे ३ देवदूत म्हणजे देवदूत "य", "त" आणि "प".
आधी या देवदूतांची ओळख करून घेऊ थोडी:
१) "प" : हे आमचे गुरुजी आणि देवदूत पण. यांना भेटल्यावर चांगल्या गोष्टींची सुरुवात झाली याची खात्री पटली. त्यातून हे आमच्या गावचे (सोलापूर) म्हणल्यावर अजून काय हवे या गरीब पामराला? हे स्वतः गेली ६ वर्षे आर्ट ऑफ लिव्हिंगशी निगडीत आहेत (यांचे पूर्ण कुटुंब पण). आता गुरुजी म्हणून, लगेच त्यांना ५०-६० वर्षांचा म्हातारा(?) बनवू नका. एकदम "यंदा कर्तव्य आहे" या गटात बसणारे आहेत.कधीही कसलीही मदत करायला तयार आणि मनमिळावू. ६ दिवस पूर्ण कार्यशाळा संपन्न होई पर्यंत यांनी आमची राहण्याची/जेवणाची सोय "य" देवदूताकडे केली होती.
२) "य" : हा देवदूत आमची दीदी आहे.पूर्ण ६ दिवसात अगदी आपल्याच घरात असल्यासारखे आम्ही ३ लोक राहत होतो. काहीही मागा आणि काहीही करा कोणी अडवत नव्हते. सकाळच्या नाश्त्याला सुकामेवा पासून गरमागरम डोसा पर्यंत सगळ काही ओरपणे चालू होते.वर आणखी कार्यालयात जाताना पण दीदी आम्हाला गाडीने पोचवत होती. खरेतर १५ मिनटांचा चालत जाण्यायोगा रस्ता, पण आमच्या सोबतचे लोक वेळेवर तयार होत नसल्याने नेहमी उशीर होयचा आणि सरतेशेवटी
गाडीने यावे लागायचे.
३) "त" : हा देवदूत म्हणजे आमचा टेडीबियर. २४/७/३६५ दिवस हा फक्त हसत असावा असे वाटते.याने कार्यशाळेत बरीच मदत ("क्रिया" मॉडेलिंग )केली. तरी पण मला आवडलेली गोष्ट म्हणजे त्याच्या "अवेन्जर (Avenger)" वरून केलेली छोटी सफर. (:) it was fab )
साधारण संध्याकाळी ६-७ च्या दरम्यान आमची कार्यशाळा सुरु व्हायची.कामामुळे शरीर थकलेलं असल्याने सुरुवातीला उत्साह जरा कमीच होता.त्यात सोबतच्या लोकांचे योग कम माकडचाळे बघता मी आणि माझी मैत्रीण तिथे हास्यक्लब सुरु करायचो. कधीतरी आम्ही आमच्या या सतत हसण्याच्या सवयीमुळे मार खावा लागणार याची खात्री होती, परंतु सुदैवाने तसे काही झाले नाही. (गुरुजींचा चांगुलपणा आणि संयम; दुसरे काय.... ) इथे शिकविला जाणारा योग किंवा दिले जाणारे उपयोगी ज्ञान या बद्दल आधीच बरीचशी पुस्तके वाचून कोळून प्यायलेलो असल्याने आम्हाला (मी आणि माझी मैत्रीण) "आपण का आलोय येथे?" असा प्रश्न पडलेला.या ज्ञान दानाच्या वेळेस विचारल्या गेलेल्या प्रश्नांना सगळ्यात जास्त बरोबर उत्तरे मी देत होते आणि जास्त चॉकलेट्स पण मीच मिळविली (टाळ्या ).
सुदर्शन क्रिया आणि प्राणायाम करायला सुरुवात केल्यानंतर खऱ्या आनंदाला सुरुवात झाली.क्रिया करून झाल्यावर जाणवले कि एवढा शांत आणि समाधानी अनुभव आपण फार कमीवेळा घेतलेला आहे. (या आधी रेकी करताना मला असे अनुभव आले होते पण ते थोडे कमी आहेत.)
स्वतःची "अशी ओळख" खूपच नवीन आणि आनंददायी होती.
परंतु १-२ दिवसात कामाच्या व्यापामुळे आणि पुरेशी झोप न झाल्याने माझा, या गोष्टीतील सहभाग थोडा कमी होऊ लागला (झोप पूर्ण न होण्याचे मुख्य कारण मैत्रिणी सोबत रात्रभर चालणाऱ्या गप्पा).कार्यशाळा चालू असताना तेथे असणाऱ्या ac मुळे माझा घसा जो खराब झाला तो पूर्ण बारा व्हायला २-३ आठवडे लागले आणि भरपूर वेगवेगळ्या औषधांचा मारा करावा लागला.तरीसुद्धा ठरवून क्रिया करत राहिले कारण "म" आणि "ज" ला केलेले प्रॉमिस तोडायचे नव्हते.
हे सगळे छान अनुभव घेत असताना खरी मजा आली ती ७ फेब्रु ला. इतके दिवस इतक्या चांगल्या गोष्टी शिकत असताना २ देवदूतांच्या छोट्याश्या चुकीमुळे ("प" आणि "अ" चे चुकीचे संयोजन वादाला कारणीभूत होते) जो काही मजेशीर किस्सा घडला ते आठवले कि अजूनही मी हसत राहते. जिथे अहंकार बाजूला ठेऊन परमात्म्याशी एकरूप होण्याच्या गोष्टी शिकल्या त्याच्या दुसऱ्याच क्षणाला हे असे काही घडेल याची अपेक्षा नव्हती केली. मी सोयीस्करपणे त्या वादातून काढता पाय घेतला होता. कारण एकच, जिथे मी आभार मानताना सुद्धा वाद टाळते (धन्यवाद ऐवजी नुसतेच "धन्यु" म्हणते) तेथे मी इतक्या शुल्लक गोष्टीत का लक्ष घालावे???
मी माझ्या परीने त्या प्रश्नाचा निकाल लावला होता.
..........................
..........................
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा