कॅलीडोस्कोप : ९
Breathing LIFE...................
८ फेब्रु चा दिवस थोडा वाईट सुरु झाला होता. मी स्वतः ४ वाजता उठून योगा आणि सुदर्शन क्रिया करून वेळेत तयार असताना फक्त इतरांच्या आळशी पणामुळे बरोबर एक तास उशिरा कार्यशाळेत सहभागी झालो होतो.
आधीच माझ डोक तापलेलं असताना वर आणखीन इतरांच्या नजरा आणि गुरुजींचे बोलणे ऐकून घेतल्यावर मला २ क्षणांसाठी वाटू लागले कि मी तडक तेथून निघून जावे.
परंतु, इथे परत माझा "म" देवदूत कामी आला. महाभारतात जसा युधिष्ठिराच्या पायाचा अंगठा हलल्या शिवाय भीमाला कोणतीहि कृती करण्याची परवानगी नव्हती, तोच युक्तिवाद मी माझा राग काबूमध्ये ठेवण्यासाठी वापरते.कधीही राग आला कि सगळ्यात आवडत्या व्यक्तीचा चेहरा नजरे समोर आणते त्यामुळे शांत राहायला बरीच मदत होते.
सगळा राग/चिडचिड बाजूला ठेऊन क्रिया करण्यात मी लक्ष गुंतवले.ध्यानमग्न असताना जो काही अनुभव आला त्यामुळे मी थोडीशी घाबरून गेले होते. माझ्यात एखादी शक्ती शिरून तिने माझा ताबा घेतलाय असे वाटू लागले.संपूर्ण शरीर खूप गरम आणि दगडाप्रमाणे अगदी निश्चल झाल्यासारखे जाणवत होते. ध्यानातून बाहेर पडल्यावर एवढे थकल्यासारखे वाटत होते कि पुढे काही करण्याची अथवा ऐकण्याची इच्छा उरली नव्हती.माझ्या नशिबाने गुरुजी माझी अवस्था समजून जास्त काही विचारात बसले नाहीत.
शेवटचा दिवस(९ फेब्रु) खूपच मस्त होता. गुरुजींनी आम्हाला २ गटात विभागून फुटसलाड बनवायला सांगितले होते.फुटसलाड बनवायचे म्हणून माझा उत्साह एवढा ओसंडून वाहत होता कि काही देवदूतांनी माझी टिंगल करायला सुरुवात केली.
"कशाला एवढा उत्साह हवाय असल्या छोट्या गोष्टीत?" वगैरे वगैरे.
परंतु मला माहित होते कि मी काय करतेय. इतर मदत करो अथवा न करोत माझच सलाड चांगले असणार याची पक्की खात्री होती.
सगळी तयारी करून दुसऱ्यादिवशी वेळेत पोहोचलो. (आमच्याकडे अपाचे / avenger नसल्याने १० मि उशीर चालतो, लगेच कावू नका गुरुजी )
फुटसलाड बनवायला सुरुवात करण्याआधी गुरुजींनी आणखीन एक गुगली टाकली कि 'सलाड बनविताना चाकू, सुऱ्या असले धार असणारी अवजारे वापरायची नाहीत.' बाकीच्या देवदूतांच्या डोक्यात काय चालू झाले माहित नाही, पण मी खुश होते. कारण माझ्या सलाड मांडणी मध्ये चाकू/सुरी नसल्याने फार काही फरक पडणार नव्हता.सगळे नीट सजवून झाल्यावर जे काही सलाड तयार झाले ते तुम्ही फोटोत पाहू शकता.(माझा उत्साह नक्कीच सार्थकी लागला होता.)
खाऊन झाल्यावर थोडी क्रिया आणि सत्संग करून आमची हि ६ दिवसांची कार्यशाळा पार पडली.सत्संग मधील भजन खूपच सुंदर आणि वेगळी होती.आतापर्यंत हिंदी गाण्यांपलीकडे कधी नाच केला नसल्याने भजन गाताना कसे नाचतात हे मला समजत नव्हते.जमेल तसे नाचून (?) मी ती वेळ मारून नेली (lolzzzzz. )
सर्वात शेवटी सगळ्यांना एक-एक कागद-पेन देण्यात आला.प्रत्येकाने तो कागद आपल्या पाठीवर धरून ठेवायचा आणि दुसऱ्या व्यक्तीने त्या कागदावर समोरील व्यक्तीबाबत चांगली गोष्ट लिहायची (फेसबुकची वॉल आमच्या पाठीवर होती.)
हे सर्व करताना जाणवले कि आपल्याला समोरच्या माणसाला नावे ठेवताना शब्द पटकन आठवतात, परंतु चांगले लिहायचे म्हणल्यावर बुद्धीला चालना द्यावी लागते.
..........................
..........................
Breathing LIFE...................
८ फेब्रु चा दिवस थोडा वाईट सुरु झाला होता. मी स्वतः ४ वाजता उठून योगा आणि सुदर्शन क्रिया करून वेळेत तयार असताना फक्त इतरांच्या आळशी पणामुळे बरोबर एक तास उशिरा कार्यशाळेत सहभागी झालो होतो.
आधीच माझ डोक तापलेलं असताना वर आणखीन इतरांच्या नजरा आणि गुरुजींचे बोलणे ऐकून घेतल्यावर मला २ क्षणांसाठी वाटू लागले कि मी तडक तेथून निघून जावे.
परंतु, इथे परत माझा "म" देवदूत कामी आला. महाभारतात जसा युधिष्ठिराच्या पायाचा अंगठा हलल्या शिवाय भीमाला कोणतीहि कृती करण्याची परवानगी नव्हती, तोच युक्तिवाद मी माझा राग काबूमध्ये ठेवण्यासाठी वापरते.कधीही राग आला कि सगळ्यात आवडत्या व्यक्तीचा चेहरा नजरे समोर आणते त्यामुळे शांत राहायला बरीच मदत होते.
सगळा राग/चिडचिड बाजूला ठेऊन क्रिया करण्यात मी लक्ष गुंतवले.ध्यानमग्न असताना जो काही अनुभव आला त्यामुळे मी थोडीशी घाबरून गेले होते. माझ्यात एखादी शक्ती शिरून तिने माझा ताबा घेतलाय असे वाटू लागले.संपूर्ण शरीर खूप गरम आणि दगडाप्रमाणे अगदी निश्चल झाल्यासारखे जाणवत होते. ध्यानातून बाहेर पडल्यावर एवढे थकल्यासारखे वाटत होते कि पुढे काही करण्याची अथवा ऐकण्याची इच्छा उरली नव्हती.माझ्या नशिबाने गुरुजी माझी अवस्था समजून जास्त काही विचारात बसले नाहीत.
शेवटचा दिवस(९ फेब्रु) खूपच मस्त होता. गुरुजींनी आम्हाला २ गटात विभागून फुटसलाड बनवायला सांगितले होते.फुटसलाड बनवायचे म्हणून माझा उत्साह एवढा ओसंडून वाहत होता कि काही देवदूतांनी माझी टिंगल करायला सुरुवात केली.
"कशाला एवढा उत्साह हवाय असल्या छोट्या गोष्टीत?" वगैरे वगैरे.
परंतु मला माहित होते कि मी काय करतेय. इतर मदत करो अथवा न करोत माझच सलाड चांगले असणार याची पक्की खात्री होती.
सगळी तयारी करून दुसऱ्यादिवशी वेळेत पोहोचलो. (आमच्याकडे अपाचे / avenger नसल्याने १० मि उशीर चालतो, लगेच कावू नका गुरुजी )
फुटसलाड बनवायला सुरुवात करण्याआधी गुरुजींनी आणखीन एक गुगली टाकली कि 'सलाड बनविताना चाकू, सुऱ्या असले धार असणारी अवजारे वापरायची नाहीत.' बाकीच्या देवदूतांच्या डोक्यात काय चालू झाले माहित नाही, पण मी खुश होते. कारण माझ्या सलाड मांडणी मध्ये चाकू/सुरी नसल्याने फार काही फरक पडणार नव्हता.सगळे नीट सजवून झाल्यावर जे काही सलाड तयार झाले ते तुम्ही फोटोत पाहू शकता.(माझा उत्साह नक्कीच सार्थकी लागला होता.)
खाऊन झाल्यावर थोडी क्रिया आणि सत्संग करून आमची हि ६ दिवसांची कार्यशाळा पार पडली.सत्संग मधील भजन खूपच सुंदर आणि वेगळी होती.आतापर्यंत हिंदी गाण्यांपलीकडे कधी नाच केला नसल्याने भजन गाताना कसे नाचतात हे मला समजत नव्हते.जमेल तसे नाचून (?) मी ती वेळ मारून नेली (lolzzzzz. )
सर्वात शेवटी सगळ्यांना एक-एक कागद-पेन देण्यात आला.प्रत्येकाने तो कागद आपल्या पाठीवर धरून ठेवायचा आणि दुसऱ्या व्यक्तीने त्या कागदावर समोरील व्यक्तीबाबत चांगली गोष्ट लिहायची (फेसबुकची वॉल आमच्या पाठीवर होती.)
हे सर्व करताना जाणवले कि आपल्याला समोरच्या माणसाला नावे ठेवताना शब्द पटकन आठवतात, परंतु चांगले लिहायचे म्हणल्यावर बुद्धीला चालना द्यावी लागते.
..........................
..........................
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा