माझी जपान सफर-१
झाले....एकदाचे स्वप्न साकार झाले....
कोणते...????
अहो हेच की....उगवत्या सूर्याच्या देशात येण्याचे...."जपान" ला येण्याचे स्वप्न.
अगदी लहापणापासून (म्हणजे नक्की कधी पासून माहित नाही :) ) जपान बद्दल आकर्षण होते.
कदाचिद दर रविवारी दूरदर्शनवर लागणाऱ्या "रंगोली" या कार्यक्रमामध्ये लागणाऱ्या "सायोनारा सायोनारा" किंवा "ले गायी दिल गुडिया जपान कि" या गाण्यांमध्ये
त्याचे मूळ लपलेले असणार...:)
पण इतके वर्षांच्या प्रतीक्षा नि तपश्चर्येनंतर माझ पाऊल एकदाच जपान मध्ये पडले.
इथे येण्याधीची उत्सुकता, थोड टेन्शन, आपला कसे होईल तिथे...अशी वाटणारी काळजी (मला आणि माझ्या घरच्यांना सुद्धा :) )सगळे काही भरून पावल्या सारखे झाले.
कॉलेजमध्ये शिकत असताना जपानशी थोडातरी संबंध यावा म्हणून मुद्दाम "Total Quality Management" हा विषय स्पे. म्हणून निवडला.
आमच्या बॅचमुळे हा विषय कॉलेजमध्ये सुरु करावा लागला, आणि श्री. देव सरांच्या कृपेमुळे जपान आणि त्यांचे Quality प्रेम खूप चांगले शिकायला मिळाले.
काय आहे असे जपान कडे कि बरेच लोक त्या देशाकडे आकर्षित होतात....त्यांची टेक्नोलॉजी,क्वालिटी वर्क, क्रिएटिविटी,हॉस्पिटालिटी, निसर्गप्रेम......आणखीन बरेच काही...सगळेच ग्रेट.
खरेतर पु.ल. देशपांडे आजोबांनी त्यांच्या लिखाणातून या देशाबद्दलचे प्रेम अजूनच वाढवले. त्यांना भावलेला जपान खरोखर तसाच आहे.....खूप गोड माणसे आणि तसेच गोड आदरातिथ्य...
सध्या इथे ऑटम सिझन आहे.आपल्यासाठी थंडी वाटत असली तरी जपानी माणूस या ऋतूची खूप आतुरतेने वाट पाहतो. नोव्हेंबर पासून इथे झाडाची पाने लाल किंवा गोल्डन येलो रंगाची होतात.
सगळा निसर्ग रंगात न्हावून निघतो.आम्ही इथे आल्यावर सगळ्या जपानी माणसांची हीच प्रतिक्रिया होती कि आम्ही अगदी योग्य वेळी जपानला आलो :)
चला...उशिरा का होईना पण कोणाला हातपाय न पडता, चापलुसी न करता (न शिक्षकांची, न मॅनेजरची) स्वकष्टाने आणि मित्रमंडळाच्या सहकार्याने, घरच्यांच्या पाठबळाने आणि परमेश्वराच्या कृपार्शिवादाने
येथवर येऊन पोहोचले.आता मागे वळून गेले ६ वर्षांचा आढावा घेतला तर सगळे कष्ट, दुख: सगळ भरून पावल्याचे समाधान मिळते .काही लोकांनी मित्र म्हणून केलेली फसवणूक, आजारी असताना पण ऑफीसमध्ये करायला लावलेली कामे इ. , सगळ काही पाउस पडून गेल्यावर आकाश आणि धरणी स्वच्छ करत तसेच वाटल.
मी जपानला जाणार हे ऐकल्यावर लोकांना झालेला आनंद आणि काहीना झालेली इर्षा, काहींचे आरोप कि मी बदलले, गर्व चढला आणि तर काहींना वाटणारे संशयमिश्रित आश्चर्य....सगळ तेवढ्याच नम्रतेने स्वीकारलं.
कारण ज्यांनी माझे कष्ट पहिले त्यांना माझ्या यशात आणि आनंदात सहभाग घेतला, उरलेल्या इतरांना माझ्या आयुष्यात फार काही स्थान नाही; मग त्यांना काय वाटते याचा कोणाला फरक पडतोय.
मी आनंदी आहे, सुखात आहे. अजून काय सुख हवे?
.............................. .............................. .........अस्मित (16th Oct Japan)
झाले....एकदाचे स्वप्न साकार झाले....
कोणते...????
अहो हेच की....उगवत्या सूर्याच्या देशात येण्याचे...."जपान" ला येण्याचे स्वप्न.
अगदी लहापणापासून (म्हणजे नक्की कधी पासून माहित नाही :) ) जपान बद्दल आकर्षण होते.
कदाचिद दर रविवारी दूरदर्शनवर लागणाऱ्या "रंगोली" या कार्यक्रमामध्ये लागणाऱ्या "सायोनारा सायोनारा" किंवा "ले गायी दिल गुडिया जपान कि" या गाण्यांमध्ये
त्याचे मूळ लपलेले असणार...:)
पण इतके वर्षांच्या प्रतीक्षा नि तपश्चर्येनंतर माझ पाऊल एकदाच जपान मध्ये पडले.
इथे येण्याधीची उत्सुकता, थोड टेन्शन, आपला कसे होईल तिथे...अशी वाटणारी काळजी (मला आणि माझ्या घरच्यांना सुद्धा :) )सगळे काही भरून पावल्या सारखे झाले.
कॉलेजमध्ये शिकत असताना जपानशी थोडातरी संबंध यावा म्हणून मुद्दाम "Total Quality Management" हा विषय स्पे. म्हणून निवडला.
आमच्या बॅचमुळे हा विषय कॉलेजमध्ये सुरु करावा लागला, आणि श्री. देव सरांच्या कृपेमुळे जपान आणि त्यांचे Quality प्रेम खूप चांगले शिकायला मिळाले.
काय आहे असे जपान कडे कि बरेच लोक त्या देशाकडे आकर्षित होतात....त्यांची टेक्नोलॉजी,क्वालिटी वर्क, क्रिएटिविटी,हॉस्पिटालिटी, निसर्गप्रेम......आणखीन बरेच काही...सगळेच ग्रेट.
खरेतर पु.ल. देशपांडे आजोबांनी त्यांच्या लिखाणातून या देशाबद्दलचे प्रेम अजूनच वाढवले. त्यांना भावलेला जपान खरोखर तसाच आहे.....खूप गोड माणसे आणि तसेच गोड आदरातिथ्य...
सध्या इथे ऑटम सिझन आहे.आपल्यासाठी थंडी वाटत असली तरी जपानी माणूस या ऋतूची खूप आतुरतेने वाट पाहतो. नोव्हेंबर पासून इथे झाडाची पाने लाल किंवा गोल्डन येलो रंगाची होतात.
सगळा निसर्ग रंगात न्हावून निघतो.आम्ही इथे आल्यावर सगळ्या जपानी माणसांची हीच प्रतिक्रिया होती कि आम्ही अगदी योग्य वेळी जपानला आलो :)
चला...उशिरा का होईना पण कोणाला हातपाय न पडता, चापलुसी न करता (न शिक्षकांची, न मॅनेजरची) स्वकष्टाने आणि मित्रमंडळाच्या सहकार्याने, घरच्यांच्या पाठबळाने आणि परमेश्वराच्या कृपार्शिवादाने
येथवर येऊन पोहोचले.आता मागे वळून गेले ६ वर्षांचा आढावा घेतला तर सगळे कष्ट, दुख: सगळ भरून पावल्याचे समाधान मिळते .काही लोकांनी मित्र म्हणून केलेली फसवणूक, आजारी असताना पण ऑफीसमध्ये करायला लावलेली कामे इ. , सगळ काही पाउस पडून गेल्यावर आकाश आणि धरणी स्वच्छ करत तसेच वाटल.
मी जपानला जाणार हे ऐकल्यावर लोकांना झालेला आनंद आणि काहीना झालेली इर्षा, काहींचे आरोप कि मी बदलले, गर्व चढला आणि तर काहींना वाटणारे संशयमिश्रित आश्चर्य....सगळ तेवढ्याच नम्रतेने स्वीकारलं.
कारण ज्यांनी माझे कष्ट पहिले त्यांना माझ्या यशात आणि आनंदात सहभाग घेतला, उरलेल्या इतरांना माझ्या आयुष्यात फार काही स्थान नाही; मग त्यांना काय वाटते याचा कोणाला फरक पडतोय.
मी आनंदी आहे, सुखात आहे. अजून काय सुख हवे?
To be conti.......
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा