माझी जपान सफर - ६
माझे लेख वाचून काही जणांनी मला जपानी माणूस आणि त्यांच्या समाजाबद्दल विचारले...त्यांचा आणि तुमचा मान ठेऊन हा पुढील लेख.
खरेतर मला इथे येऊन फार दिवस झाले नाहीत. जपानी माणूस, त्यांचा समाज मलाच अजून पुरता समजलेला नाही.त्यामुळे आतापर्यंत तो जेवढा
पहिला, ऐकला तेवढाच तुमच्या समोर मांडत आहे.
खरेतर जपानी माणूस म्हंटले कि आपल्या समोर बुटका,गोल चेहर्याचा, चपटे नाक,सरळ केस,मिचमिचे डोळे अशी व्यक्ती समोर उभी राहते, नाहीतर एखादी बाहुली सारखी वाटणारी छान गोंडस
मुलगी.संकोची,विनम्र आणि परिपूर्णतेचा ध्यास असणारा......
परंतु या पलीकडचा जपानी माणूस नक्की आहे तरी कसा..???
खरेतर जपान मध्ये पण सगळ्या प्रकारच्या अंगकाठी असणारे लोक दिसतात; उंच, बारीक,जाड, बुटके [सुमो पैलवान तर आपल्याला माहीतच आहेत.].
परंतु अजूनतरी येथे प्रतिष्ठा दाखवणारे [कि घालवणारे] पोट सुटलेले जपानी लोक पहिले नाहीत [सुमो सोडून].
येथील लोकांची पेहरावाची पद्धत सामान्यत: अशी आहे : येथील पुरुष कधी गडद रंगाचे, खूप डिज़ाइन असलेले कपडे फार कमी वेळा घालताना दिसतो.ऑफिसमध्ये तर सगळे सारखेच ड्रेस घालून आल्यासारखे वाटतात; कोट,व्हाईट शर्ट,टाय वगैरे. यांचा व्हाईट शर्ट म्हणजे खरेच एकदम प्युअर व्हाईट असतो.कधी सेंट,परफ्युम चा घमघमाट येथे जाणवत नाही. मुलांना आवडते ते केसांची विचित्र स्टाइल करणे आणि केस रंगवणे.तरुण पिढी जीन्स कमरेच्या एवढ्या खाली घालते कि त्यांची पॅंट खाली पडते कि काय याचे टेन्षन त्याच्या पेक्षा आपल्यालाच जास्त येते.
परंतु मुलींच्या फॅशनची कथाच निराळी आहे. येथील मुलींचे कपडे खूपच तोकडे असतात. स्कर्ट, शॉर्ट पॅंट,फ्रॉक्स घालून त्यावर पायभर मोजे चढवणे. कपडे एवढे लहान की लहानपणीचे कपडे अजूनही वापरात असावेत असे वाटते.आणि त्यावर आणखीन कहर म्हणजे ३-४ इंच उंच टाचा असणारे बूट घालणे हि या मुलींची फॅशन आहे.चालताना पाय वेडेवाकडे झाले, गुडघे वाकले तरी चालतात पण उंच टाचा हव्यातच. फॅशनचा आणखीन
प्रकार म्हणजे डोळ्यांना खोट्या पापण्या लावणे,डोळे रंगवणे,कलर लेन्स लावणे, नखे रंगवणे [त्यांच्याकडे खोट्या पापण्या आणि नखे लावण्यासाठी खूप सारी दुकाने आहेत. आपल्याकडे गल्ली बोळात पार्लर्स असतात तशीच अगदी.] हे सगळे त्यांना शोभून दिसते असे नाही पण तरी ते करणारच.या सगळ्यात न बदलणारी गोष्ट म्हणजे त्यांचे केस ठेवण्याची पद्धत. बर्याच मुली त्यांचे ते सरळसोट केस मोकळे सोडून असतात.ते कलर केलेले असू शकतात पण मोकळेच. कधी नीट विंचरून,बांधून ठेवलेत असे कमी आढळते. काही मुली डोळ्यावर येणारे केस तसेच ठेऊन कश्या राहू शकतात याचे आश्चर्य वाटत राहते.त्याचे ते अवतार पाहून मला देवाने भारतात का जन्माला घातले या मागचे खरे रहस्य समजले.परंतु कुठेहि विकएंड म्हणून दारू पिऊन लोळणारी पिढी दिसली नाही अजूनतरी.
जपानी समाजात धर्म हा मुख्यत्वेकरून सामाजिक चालीरीतींवरच आधारलेला आहे, अध्यात्मावर नव्हे. सर्वसाधारणपणे प्रत्येक व्यक्ती शिंतो-मंदिर व बुद्धमंदिर अशा दोन्हीही देवळांत दर्शनार्थ जाते. शिंतो आणि बौद्ध हे दोन धर्म जपानमध्ये प्रभावी आहेत. मात्र जपानी लोकांचे धर्मविचार सांस्कृतिक वा तत्त्वज्ञानात्मक विचारसरणीवर आधारलेले नाहीत. लोक केवळ मनावरील पूर्वापार संस्कारांमुळेच शिंतो देवळात जाऊन चांगले पीक यावे, मासे पकडण्याचा धंदा अगर इतर कामे चांगली व्हावीत, कुटुंबात किंवा शेजाऱ्यापाजाऱ्यात चांगल्या गोष्टी घडाव्यात, म्हणून प्रार्थना करतात. त्याच कारणाने जपानी लोक अंत्यविधीसाठी वा मृतांच्या आत्म्यासाठी करावयाचे संस्कार बुद्ध मंदिरात जाऊन करतात. दोन वेगळ्या गोष्टींसाठी दोन वेगळ्या धर्मांचा उपयोग करण्यात जपानी लोकांना काहीच वावगे वाटत नाही. याउलट परदेशी जाऊन राहणारी भारतीय माणसेच आपापले गट आणि प्रदेश-भाषा - जातीजमातीनुसार उपगट करून एका सीमीत वर्तुळात राहतात.
जपानी माणूस खूप शांत आहे.कधी चिडलेला.आरडओरड करणारा जपानी माणूस दिसणे अशक्य वाटते.जपानी पुरूषांपेक्षा बायका अधिक मोकळ्या, देवाणघेवाण-संवाद सहज करू शकणार्या अशा वाटतात.बस, ट्रेन, कुठेही जा हा प्राणी नेहमी मोबाईल नाहीतर पुस्तक वाचताना आढळतो. अगदी सागर किनारी बसलेल जोडपे सुद्धा एकमेकांशी न बोलता मोबाईल वर बिझी दिसते.कुठेहि गेले तरी रांगेत उभे राहून शांतपणे आपल्या गोष्टीत बिझी राहणारा हा माणूस घरी संवाद कसा साधतो हे एक कोडे आहे.पूर्ण परिवारासहित फिरणारा असा माणूस दिसणे विरळा.
हे लोक प्राण्यांवर खूप प्रेम करतात.इथे कधी रस्त्यावर कुत्री, मांजरे,डुक्कर,गाई असे आढळत नाही[आपल्याकडे गाई रस्त्यावर आणि यांच्याकडे त्या ताटात आढळतात असे माझ्या मित्राचे म्हणणे मला पटले.]. मॉल मधून मांजर,कुत्री विकायला ठेवलेली असतात. त्यांची किंमत १ लाख पासून पुढे कितीही असू शकते. प्राणी फिरायला नेताना हे लोक लहान मुलांना असते तशी बाबागाडी अथवा जाळीची हॅंडबॅग वापरतात.प्राण्यांना कपडे, केसांची स्टाइल सगळे व्यवस्थित केले असते. कुठेही खांब ओले दिसत नाहीत ते यामुळेच.....
जपानी घरे मुख्यतः लाकडाचीच बांधलेली असतात.कुठल्याही जपानी घरात बाहेरचे बूट घालून प्रवेश करायचा नसतो.घराच्या आतील दालनांचे विभाजन लाकडाच्या चौकटीवर कागद चिकटवलेल्या सरकत्या पडद्यांनी केलेले असते. यामुळे खोल्या जरूरीप्रमाणे लहानमोठ्या करता येतात. घरात सर्वत्र एक ते दीड इंच जाडीच्या गवताच्या चटया पसरलेल्या असतात. त्या चटयांना तातामी म्हणतात. बैठकीसाठी मोठ्या उशांचा वापर करण्यात येतो.घरातील सगळ्या जागेचा व्यवस्थित उपयोग करून घेतलेला आढळतो.खरच कौतुक वाटते यांच्या कलाकारीचे.जपानी माणूस घरातून बाहेर पडताना नेहमी बातम्यांमधून हवामानाचा अंदाज घेऊनच निघतो. इथले हवामान खाते पण बरेचदा अचूक माहिती देते.त्यामुळे सहसा अचानक पाऊस वगैरे असा त्रास होत नाही.इथल्या बातम्यांमधून चोरी,दरोडा,बलात्कार,खून असे प्रकार कमी पाहायला मिळतात.वर्तमानपत्र सुद्धा वाचताना या गोष्टी कमीच नजरेत येतात.
येथील कचरा विभाजन पद्धत पण खूप काटेकोर पाळली जाते.ओला,सुका कचरा, जाळता येणारा - न जाळता येणारा कचरा, प्लास्टिक, स्टील.लोखंड,काच असे सगळे कचर्याचे वेगवेगळे प्रकार करून तो ठरवून दिलेल्या दिवशीच टाकला जातो.कुठेही रस्त्यात घाण, चिखल दिसून येत नाही कि तुंबलेल्या गटाराचे वास नाहीत.
या लोकांकडून शिकण्यासारखी आणखीन एक गोष्ट म्हणजे यांचे "आदरातिथ्य". कोणत्याही दुकानात जा, बस मध्ये चढा जपानी माणूस "いらっしゃいませ (irasshaimase)" [वेलकम] अस म्हणतोच.बसमध्ये बस सुरु होताना, थांबताना, कुठेही वळताना, कोणता थांबा आला आहे हे सगळे सांगितले जाते. अगदी बस कुठून कुठे जात आहे आणि चढावर जाताना ब्रेक मुळे प्रवासी लोकांना धक्का बसू शकतो,उभे राहिलेल्या लोकांनी नीट काळजी घ्या अशी सगळी माहिती देण्यात येते. काही माहिती ऑटो प्ले पण असते.दिवसभर वेलकम,सॉरी बोलून यांचे तोंड कसे दुखत नाही किंवा कंटाळा, त्रास कसा वाटत नाही.....
आपली कामे सोडून दुसर्यांना मदत करणारी हि माणसे निराळीच.कोणावरही अवलंबून राहणे नाही कि कोणाला कसला त्रास देणे नाही.एखाद्याला सर्दी,खोकला झाला असेल तर लगेच तोंडावर मास्क लावून बाहेर पडणार.
व्यक्तीपेक्षा कुटुंब, समूह, समाज, देश अधिक महत्त्वाचा असे त्यांनी मानले आहे.एकत्र राहायचे तर स्वतःपलिकडे इतरांचाच केला पाहिजे असे सूत्र या समाजजीवनात आढळून येते.यांचे नियम भरले आयुष्य पाहून समजत नाही कि यांचे जीवन सुखवस्तू आहे कि जखडून ठेवलेलं...????
जपानी जेवण दिसायला जेवढे आकर्षक असते तेवढे खाताना असेलच असे नाही. चिकन, मटन, मासे आणि समुद्रातील बरेच प्राणी आणि शैवाल, शेवई किंवा भातासोबत खाणे,त्यात कोणताही मसाला नाही कि तेल गळणे प्रकार नाही. आपल्यासाठी ते बरेचदा खूप बेचव असते.यांच्या जेवणाचे वास पण खूप भयंकर असतात, एवढे कि आपले जेवण पोटातून बाहेर येऊ शकते :D.
जेवण काड्यांनी खाण्याची पद्धत आपल्यासाठी खूप कसरतीची असते. यांचे मटार दाणे नुसत्या काड्यांनी खाण्याचा प्रकार झक्कास....पाणी पिणे कमी, पण हा माणूस दिवसभर त्यांचा हिरवा चहा पीत राहतो.सगळीकडे, अगदी कोपर्यावरच्या गल्लीत पण येथे व्हेंडिंग मशीन्स ठेवलेली असतात.त्यामुळे रात्री १२ ला पण येथे गरम कॉफी मिळू शकते.त्यांच्या कडील मिळणारे ऑक्टोपस आणि कोलंबीचे मासे तर एकदम मस्तच [दिसायला..खायला कसे असतात माहित नाही. मी स्वतःवर प्रयोग केले नाही :)]
आपले भारतीय पदार्थ मात्र हे लोक खूप आवडीने खातात. शुक्रवारी आणि सुटीच्या दिवशी बरेच जपानी लोक भारतीय रेस्टोरेंट मधून रस्सा भाजी आणि चपातीचे तुकडे मोडताना दिसतात. चपाती एका हाताने खाण्याची पद्धत त्यांना जमत नाही त्यामुळे एका हात चपातीचा रोल आणि दुसर्या हाताने चमच्यात भाजी घेऊन खातात.खाताना "तिखट! तिखट!" म्हणून ओरडतील तरी पण ते भारतीय जेवण जेवतातच.यांच्याकडील साखर आपल्याकडे असते तशी गोड नसते. यांचे गोड पदार्थ, केक, बिस्कीट सुद्धा खूप कमी गोड असतात[माझ्यासाठी खूप चांगले आहे ते, मला गोड राहायला आवडते खायला नाही :) ]
भारतीयांवर यांचे प्रेम दिसून येते आणि त्या प्रेमापोटी बरेच जपानी भारतीयांशी लग्न करतात.यांची सध्याची पिढी इंग्रजाळलेली दिसते. ती चांगली कि वाईट हे सांगण्याचा अथवा त्यावर बोलण्याचा अधिकार मला नाही. पण हि पिढीसुद्धा तेवढीच अगत्यशील आहे एवढे नक्की.
..........................
खरेतर जपानी माणूस म्हंटले कि आपल्या समोर बुटका,गोल चेहर्याचा, चपटे नाक,सरळ केस,मिचमिचे डोळे अशी व्यक्ती समोर उभी राहते, नाहीतर एखादी बाहुली सारखी वाटणारी छान गोंडस
मुलगी.संकोची,विनम्र आणि परिपूर्णतेचा ध्यास असणारा......
परंतु या पलीकडचा जपानी माणूस नक्की आहे तरी कसा..???
खरेतर जपान मध्ये पण सगळ्या प्रकारच्या अंगकाठी असणारे लोक दिसतात; उंच, बारीक,जाड, बुटके [सुमो पैलवान तर आपल्याला माहीतच आहेत.].
परंतु अजूनतरी येथे प्रतिष्ठा दाखवणारे [कि घालवणारे] पोट सुटलेले जपानी लोक पहिले नाहीत [सुमो सोडून].
येथील लोकांची पेहरावाची पद्धत सामान्यत: अशी आहे : येथील पुरुष कधी गडद रंगाचे, खूप डिज़ाइन असलेले कपडे फार कमी वेळा घालताना दिसतो.ऑफिसमध्ये तर सगळे सारखेच ड्रेस घालून आल्यासारखे वाटतात; कोट,व्हाईट शर्ट,टाय वगैरे. यांचा व्हाईट शर्ट म्हणजे खरेच एकदम प्युअर व्हाईट असतो.कधी सेंट,परफ्युम चा घमघमाट येथे जाणवत नाही. मुलांना आवडते ते केसांची विचित्र स्टाइल करणे आणि केस रंगवणे.तरुण पिढी जीन्स कमरेच्या एवढ्या खाली घालते कि त्यांची पॅंट खाली पडते कि काय याचे टेन्षन त्याच्या पेक्षा आपल्यालाच जास्त येते.
परंतु मुलींच्या फॅशनची कथाच निराळी आहे. येथील मुलींचे कपडे खूपच तोकडे असतात. स्कर्ट, शॉर्ट पॅंट,फ्रॉक्स घालून त्यावर पायभर मोजे चढवणे. कपडे एवढे लहान की लहानपणीचे कपडे अजूनही वापरात असावेत असे वाटते.आणि त्यावर आणखीन कहर म्हणजे ३-४ इंच उंच टाचा असणारे बूट घालणे हि या मुलींची फॅशन आहे.चालताना पाय वेडेवाकडे झाले, गुडघे वाकले तरी चालतात पण उंच टाचा हव्यातच. फॅशनचा आणखीन
प्रकार म्हणजे डोळ्यांना खोट्या पापण्या लावणे,डोळे रंगवणे,कलर लेन्स लावणे, नखे रंगवणे [त्यांच्याकडे खोट्या पापण्या आणि नखे लावण्यासाठी खूप सारी दुकाने आहेत. आपल्याकडे गल्ली बोळात पार्लर्स असतात तशीच अगदी.] हे सगळे त्यांना शोभून दिसते असे नाही पण तरी ते करणारच.या सगळ्यात न बदलणारी गोष्ट म्हणजे त्यांचे केस ठेवण्याची पद्धत. बर्याच मुली त्यांचे ते सरळसोट केस मोकळे सोडून असतात.ते कलर केलेले असू शकतात पण मोकळेच. कधी नीट विंचरून,बांधून ठेवलेत असे कमी आढळते. काही मुली डोळ्यावर येणारे केस तसेच ठेऊन कश्या राहू शकतात याचे आश्चर्य वाटत राहते.त्याचे ते अवतार पाहून मला देवाने भारतात का जन्माला घातले या मागचे खरे रहस्य समजले.परंतु कुठेहि विकएंड म्हणून दारू पिऊन लोळणारी पिढी दिसली नाही अजूनतरी.
जपानी समाजात धर्म हा मुख्यत्वेकरून सामाजिक चालीरीतींवरच आधारलेला आहे, अध्यात्मावर नव्हे. सर्वसाधारणपणे प्रत्येक व्यक्ती शिंतो-मंदिर व बुद्धमंदिर अशा दोन्हीही देवळांत दर्शनार्थ जाते. शिंतो आणि बौद्ध हे दोन धर्म जपानमध्ये प्रभावी आहेत. मात्र जपानी लोकांचे धर्मविचार सांस्कृतिक वा तत्त्वज्ञानात्मक विचारसरणीवर आधारलेले नाहीत. लोक केवळ मनावरील पूर्वापार संस्कारांमुळेच शिंतो देवळात जाऊन चांगले पीक यावे, मासे पकडण्याचा धंदा अगर इतर कामे चांगली व्हावीत, कुटुंबात किंवा शेजाऱ्यापाजाऱ्यात चांगल्या गोष्टी घडाव्यात, म्हणून प्रार्थना करतात. त्याच कारणाने जपानी लोक अंत्यविधीसाठी वा मृतांच्या आत्म्यासाठी करावयाचे संस्कार बुद्ध मंदिरात जाऊन करतात. दोन वेगळ्या गोष्टींसाठी दोन वेगळ्या धर्मांचा उपयोग करण्यात जपानी लोकांना काहीच वावगे वाटत नाही. याउलट परदेशी जाऊन राहणारी भारतीय माणसेच आपापले गट आणि प्रदेश-भाषा - जातीजमातीनुसार उपगट करून एका सीमीत वर्तुळात राहतात.
जपानी माणूस खूप शांत आहे.कधी चिडलेला.आरडओरड करणारा जपानी माणूस दिसणे अशक्य वाटते.जपानी पुरूषांपेक्षा बायका अधिक मोकळ्या, देवाणघेवाण-संवाद सहज करू शकणार्या अशा वाटतात.बस, ट्रेन, कुठेही जा हा प्राणी नेहमी मोबाईल नाहीतर पुस्तक वाचताना आढळतो. अगदी सागर किनारी बसलेल जोडपे सुद्धा एकमेकांशी न बोलता मोबाईल वर बिझी दिसते.कुठेहि गेले तरी रांगेत उभे राहून शांतपणे आपल्या गोष्टीत बिझी राहणारा हा माणूस घरी संवाद कसा साधतो हे एक कोडे आहे.पूर्ण परिवारासहित फिरणारा असा माणूस दिसणे विरळा.
हे लोक प्राण्यांवर खूप प्रेम करतात.इथे कधी रस्त्यावर कुत्री, मांजरे,डुक्कर,गाई असे आढळत नाही[आपल्याकडे गाई रस्त्यावर आणि यांच्याकडे त्या ताटात आढळतात असे माझ्या मित्राचे म्हणणे मला पटले.]. मॉल मधून मांजर,कुत्री विकायला ठेवलेली असतात. त्यांची किंमत १ लाख पासून पुढे कितीही असू शकते. प्राणी फिरायला नेताना हे लोक लहान मुलांना असते तशी बाबागाडी अथवा जाळीची हॅंडबॅग वापरतात.प्राण्यांना कपडे, केसांची स्टाइल सगळे व्यवस्थित केले असते. कुठेही खांब ओले दिसत नाहीत ते यामुळेच.....
जपानी घरे मुख्यतः लाकडाचीच बांधलेली असतात.कुठल्याही जपानी घरात बाहेरचे बूट घालून प्रवेश करायचा नसतो.घराच्या आतील दालनांचे विभाजन लाकडाच्या चौकटीवर कागद चिकटवलेल्या सरकत्या पडद्यांनी केलेले असते. यामुळे खोल्या जरूरीप्रमाणे लहानमोठ्या करता येतात. घरात सर्वत्र एक ते दीड इंच जाडीच्या गवताच्या चटया पसरलेल्या असतात. त्या चटयांना तातामी म्हणतात. बैठकीसाठी मोठ्या उशांचा वापर करण्यात येतो.घरातील सगळ्या जागेचा व्यवस्थित उपयोग करून घेतलेला आढळतो.खरच कौतुक वाटते यांच्या कलाकारीचे.जपानी माणूस घरातून बाहेर पडताना नेहमी बातम्यांमधून हवामानाचा अंदाज घेऊनच निघतो. इथले हवामान खाते पण बरेचदा अचूक माहिती देते.त्यामुळे सहसा अचानक पाऊस वगैरे असा त्रास होत नाही.इथल्या बातम्यांमधून चोरी,दरोडा,बलात्कार,खून असे प्रकार कमी पाहायला मिळतात.वर्तमानपत्र सुद्धा वाचताना या गोष्टी कमीच नजरेत येतात.
येथील कचरा विभाजन पद्धत पण खूप काटेकोर पाळली जाते.ओला,सुका कचरा, जाळता येणारा - न जाळता येणारा कचरा, प्लास्टिक, स्टील.लोखंड,काच असे सगळे कचर्याचे वेगवेगळे प्रकार करून तो ठरवून दिलेल्या दिवशीच टाकला जातो.कुठेही रस्त्यात घाण, चिखल दिसून येत नाही कि तुंबलेल्या गटाराचे वास नाहीत.
या लोकांकडून शिकण्यासारखी आणखीन एक गोष्ट म्हणजे यांचे "आदरातिथ्य". कोणत्याही दुकानात जा, बस मध्ये चढा जपानी माणूस "いらっしゃいませ (irasshaimase)" [वेलकम] अस म्हणतोच.बसमध्ये बस सुरु होताना, थांबताना, कुठेही वळताना, कोणता थांबा आला आहे हे सगळे सांगितले जाते. अगदी बस कुठून कुठे जात आहे आणि चढावर जाताना ब्रेक मुळे प्रवासी लोकांना धक्का बसू शकतो,उभे राहिलेल्या लोकांनी नीट काळजी घ्या अशी सगळी माहिती देण्यात येते. काही माहिती ऑटो प्ले पण असते.दिवसभर वेलकम,सॉरी बोलून यांचे तोंड कसे दुखत नाही किंवा कंटाळा, त्रास कसा वाटत नाही.....
आपली कामे सोडून दुसर्यांना मदत करणारी हि माणसे निराळीच.कोणावरही अवलंबून राहणे नाही कि कोणाला कसला त्रास देणे नाही.एखाद्याला सर्दी,खोकला झाला असेल तर लगेच तोंडावर मास्क लावून बाहेर पडणार.
व्यक्तीपेक्षा कुटुंब, समूह, समाज, देश अधिक महत्त्वाचा असे त्यांनी मानले आहे.एकत्र राहायचे तर स्वतःपलिकडे इतरांचाच केला पाहिजे असे सूत्र या समाजजीवनात आढळून येते.यांचे नियम भरले आयुष्य पाहून समजत नाही कि यांचे जीवन सुखवस्तू आहे कि जखडून ठेवलेलं...????
जपानी जेवण दिसायला जेवढे आकर्षक असते तेवढे खाताना असेलच असे नाही. चिकन, मटन, मासे आणि समुद्रातील बरेच प्राणी आणि शैवाल, शेवई किंवा भातासोबत खाणे,त्यात कोणताही मसाला नाही कि तेल गळणे प्रकार नाही. आपल्यासाठी ते बरेचदा खूप बेचव असते.यांच्या जेवणाचे वास पण खूप भयंकर असतात, एवढे कि आपले जेवण पोटातून बाहेर येऊ शकते :D.
जेवण काड्यांनी खाण्याची पद्धत आपल्यासाठी खूप कसरतीची असते. यांचे मटार दाणे नुसत्या काड्यांनी खाण्याचा प्रकार झक्कास....पाणी पिणे कमी, पण हा माणूस दिवसभर त्यांचा हिरवा चहा पीत राहतो.सगळीकडे, अगदी कोपर्यावरच्या गल्लीत पण येथे व्हेंडिंग मशीन्स ठेवलेली असतात.त्यामुळे रात्री १२ ला पण येथे गरम कॉफी मिळू शकते.त्यांच्या कडील मिळणारे ऑक्टोपस आणि कोलंबीचे मासे तर एकदम मस्तच [दिसायला..खायला कसे असतात माहित नाही. मी स्वतःवर प्रयोग केले नाही :)]
आपले भारतीय पदार्थ मात्र हे लोक खूप आवडीने खातात. शुक्रवारी आणि सुटीच्या दिवशी बरेच जपानी लोक भारतीय रेस्टोरेंट मधून रस्सा भाजी आणि चपातीचे तुकडे मोडताना दिसतात. चपाती एका हाताने खाण्याची पद्धत त्यांना जमत नाही त्यामुळे एका हात चपातीचा रोल आणि दुसर्या हाताने चमच्यात भाजी घेऊन खातात.खाताना "तिखट! तिखट!" म्हणून ओरडतील तरी पण ते भारतीय जेवण जेवतातच.यांच्याकडील साखर आपल्याकडे असते तशी गोड नसते. यांचे गोड पदार्थ, केक, बिस्कीट सुद्धा खूप कमी गोड असतात[माझ्यासाठी खूप चांगले आहे ते, मला गोड राहायला आवडते खायला नाही :) ]
भारतीयांवर यांचे प्रेम दिसून येते आणि त्या प्रेमापोटी बरेच जपानी भारतीयांशी लग्न करतात.यांची सध्याची पिढी इंग्रजाळलेली दिसते. ती चांगली कि वाईट हे सांगण्याचा अथवा त्यावर बोलण्याचा अधिकार मला नाही. पण हि पिढीसुद्धा तेवढीच अगत्यशील आहे एवढे नक्की.
..........................
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा