माझी जपान सफर - ३

शेवटी एकदाच मी ७ ऑक्टो ला सकाळी ११:३० ला जपानला पोहोचले. माझी कानागावा ला जाण्याची बस २ तासाने होती आणि टोकियो पासून २ तासाचा बस प्रवास होता.
एरपोर्टवर २ तास काढायचे होते. जपान हे शहर काय आहे याची कल्पना यायला वेळ लागला नाही.अप्रतिम स्वच्छ, सगळे व्यवहार शांत कानी काटेकोर पणे.
कुठेही चिडचिड, वैताग नाही. अडल्यास कोणालाही मदत मागावी, अगदी स्वतः ची कामे सोडून रस्ता दाखवायला आपल्या स

ोबत येणार.
कमालीचे ऑटोमायज़ेशन.खरेच खूप कौतुक वाटते या राखेतून वर आलेल्या देशाचे.
बस मधून जाताना टोकियो चे दर्शन घेत आम्ही एकदाचे कानागावाला पोहोचलो तेव्हां संध्याकाळचे ४ झाले होते.या लोकांनी त्यांची टेक्नॉलॉजी एवढी जबरदस्त विकसित केली आहे
कि आपण हॅरी पॉटर च्या राज्यात आल्यासारखे वाटते. सगळ्या बस, रेल्वे एअरकन्डीशण्ड, सगळे नियम ठरलेले आणि पाळले जाणारे. रस्ता ओलांडताना, बस रेल्वेत चढताना, दुकानातून
सगळे जन रांगेत उभे राहतात (नशीब अमिताभ इथे जन्माला नाही, बिचारा रांगेत उभे राहावेच लागले असते त्याला :P). रात्री ३ ला जरी रस्ता ओलांडायचा असेल तरी सिग्नल पडायची वाट पाहत रांगेत उभे राहणार.
रस्ता झेब्रा क्रोस्सिंग वरूनच ओलांडणार.
इथे धूळ, चिखल, कचऱ्याचा सुगंध(?), रस्त्यावर भटकणारी कुत्री मांजरी, गायी म्हशी रस्त्यात चरत बसलेल्या इतकच काय पण शेताच्या कडेला कोणी टमरेल घेऊन बसलेला असल काही अनुभवला मिळत नाही.
कचरा टाकण्याचे नियम आणि दिवस ठरलेले. ऑफिस मध्ये पण तसच, कचरा टाकायला एक वेगळी रूम;आणि ती पण दुर्गंधी विरहित. प्लास्टिक,कागद,बाटल्या,कॅन्स, पेपर सगळ्या साठी वेगळ्या कचरा पेट्या.
बाथरूम मधीलच पाणी पिण्या इतपत चांगले.कुठेही कसले घाण वास नाही. बहुतेक सगळ्या घरांभोवती छोटी पण आखीवरेखीव बाग. पण पक्षी दर्शन मात्र कमीच.
इथे लोक मॉल्स मधून पाळीव प्राणी विकत घेताना दिसतात. ती कुत्री,मांजरे दिसायला क्यूट असतात पण जिवंत पणाचा अनुभव येत नाही. नुसतीच फरची खेळणी चावी दिल्या सारखी वाटतात.
इथल्या फॅशन बद्दल बोलावे तेवढे कमीच. अमेरिकन संस्कृतीचा खूप पगडा. इथे डोळ्याच्या पापण्यासाठी वेगळे ब्युटीपार्लर्स पाहून थक्क झाले.इथल्या मुलींना पापण्या रंगवणे, खोटी नखे लावून ती सजवून घेणे याचे खूप वेड आहे. सामान्यत: सगळ्या मुली रोजच खूप नट्टा पट्टा करून आणि एकदम तोकडे कपडे (भर थंडीतही) वापरणाऱ्या आहेत.
इथे लोक एकमेकांशी खूपच कमी संवाद साधताना दिसतात. सगळे सतत हातात मोबाईल, पुस्तक नाहीतर गाणी ऐकण्याची साधने घेऊन असतो. मग ते बस साठी वाट पाहत असोत, अथवा सायकल चालवत असोत, त्यांचे मोबाईल प्रेम काही कमी होत नाही.
...............................................................अस्मित [१८ ऑक्टो २०१२ जपान]