अंतरीच्या वादळाने
मन सुटं सुटं केले
तुझ्या मायेच्या हातांनी
त्याला सावरून धरले.

नव्हता आधार कुणाचा
निजेचा बाजही वेगळा
मायेने आणले जगात
बाप मात्र नामानिराळा.

जात तिच्याच पदराची
भोळा [?]समाज विचारे
वाटा तिच्याच कर्तृत्वाचा
मग ओरबाडू पाहे.

आता इतुकेच ठावे
जगायाचे हमखास
पुन्हा एकदा करायची
या जगासोबत उठबस.
............अस्मित